De Adoptie-vlucht
Door: Webmaster wim
Blijf op de hoogte en volg wim
15 December 2008 | Ethiopië, Addis Abeba
Duifjes,
In de afgelopen maanden is er weer veel gebeurd. Ik heb een reis begeleid in Nepal en Ethiopië, druk bezig geweest met het opzetten van het agentschap in Uganda en tot slot ben ik nog een week in Uganda geweest om huisvesting te regelen. Al met al valt dit alles niet in een kort en bondig verhaal samen te vatten, waardoor ik me genoodzaakt zie om me te beperken tot werkelijk mijn allerlaatste ervaring als reisleider voor Sawadee Reizen; De terugvlucht…
Na een zware reis van een maand in Ethiopië te hebben afgesloten, reisde ik af naar het vertrouwde Uganda. Alles was meteen een stuk relaxter, tot ik aan de onderhandelingen met de landlord begon. Dit ging niet over 1 dag ijs, dus na er uit te zijn gekomen keek ik wel uit naar een zorgeloze periode, te beginnen met mijn terugvlucht naar Brussel. Ik vloog van Uganda naar Ethiopië om vanaf hier met 5 uur wachttijd door te vliegen naar Brussel. Nu was het op Addis Abeba airport al een bonte verzameling van moslims die onderweg waren naar Mekka om hun jaarlijkse uitje te vieren. Het meest genoot ik van de 5 vrome moslims die vol goedkeuring keken naar een slapende Zweedse blonde dame, waarbij haar witte slipje goed te zien was onder haar iets te korte rokje. Ik twijfelde nog even om haar te wekken en te waarschuwen, maar het oogcontact en de kleine glimlach van de moslims in kwestie was me van meer waarde. Wie heeft er nu een diep geheim die je samen mag delen met 5 moslims? De overige 4 uur wachten waren helaas toch wel vrij saai. Na het inchecken kwam ik terecht in een wachthal met een iets wat vreemde verzameling mensen die naast de moslims voornamelijk bestond uit blanke moeders en blanke stellen met een kind/ baby die overduidelijk biologisch niet van henzelf kon zijn. Met name het huidskleurverschil tussen “ouder(s) en kind versterkte dit gevoel. Al snel drong het tot mij en vele anderen door dat het hier een adoptievlucht betrof. Nu kun je voor adoptie zijn of juist tegen en alle tussenvarianten daarop overdenken, maar geloof me; Ik was op dat moment onwijs tegen. Ik was moe, kapot zelfs en zat te wachten op een relaxte terugvlucht. Een vlucht met moslims in vol ornaat gemengd met jankende en krijsende baby’s paste niet in dit plaatje. Waar de vrouwen met de net verworven moederstatus elkaar een begripvol knikje gaven en elkaar baby’s bewonderden, keken de overige reizigers elkaar angstig aan, wetend wat ons te wachten stond. In de wachthal begon de ellende al. Er waren 3 baby’s die aan het krijsen waren. Of het toevallig was of niet, maar alle 3 de baby’s hadden slechts een moeder. Die moeders waren allen vrij lelijk en helaas moest ik de conclusie trekken dat adoptie voor hen waarschijnlijk de enige mogelijkheid was. Nu waren ze Amerikaans en bijna alle Amerikaanse vrouwen zijn vrij lelijk, maar dit was echt heel erg. Ik denk als hun vrienden vragen of de baby op haar lijkt, ze een zucht van verlichting slaan na een negatieve reactie. Ik dacht zelfs even dat de baby’s huilden om de lelijkheid van hun moeders, maar dit heb ik tot dusver nog niet bevestigd gekregen.
We stapten in en een half uur later stegen we op. Nu moet je weten dat het trommelvlies van een baby vele malen gevoeliger is dan dat van een volwassen mens. Veel baby’s en peuters reageren heftig op een drukverschil, zoals je die kunt ervaren bij het opstijgen en landen van een vliegtuig. We hebben het geweten. Het vliegtuig had nog amper de banden van de baan en het koor begon. De baby’s waren overduidelijk in goede staat afgeleverd, want ze jankten en schreeuwen alsof het hun grootste passie was. De troost van een wit monster oftewel hun moeder had tevens een averechtse reactie. Helaas hadden de baby’s van tevoren niet gestemd, dus het concert was voor vele passagiers een teleurstelling. Ik was daar 1 van. De stewardessen van Ethiopian airlines (die er overigens wel erg fraai uitzien!) bedachten dat het opzetten van wat ethiopiesche muziek de babies enigszins zou kalmeren, maar een ieder die de zenuwachtige zeikmuziek uit Ethiopie kent, snap dat ook dit geen succes was. Resultaat: hysterische baby’s, hysterische muziek, zenuwachtige stewardessen, lelijke moeders die nu pas realiseerden wat het moederschap inhield, mekkerende moslims en ik….
Anyway: Ik ben terug en leef. Ik ben er nog een maand en ik weet zeker dat het me lukt om in deze periode bij te komen van deze vlucht.
Ik ben ook enorm blij met mijn nieuwe huis in Kampala, Uganda. Het contract is ondertekend en ik ben dus de trotse bewoner van een vrijstaand huis met 3 slaapkamers, een garage, een grote woonkamer, aparte keuken en eetkamer, 2 badkamers, een prachtige groene tuin, een grote mangoboom, 3 papaja bomen, 2 bananen bomen, 2 honden, 5 kippen en Rose; een hele lieve en trouwe schoonmaakster die 5 dagen per week woont en werkt op mijn compound. Er staat nog een apart huisje voor haar op de compound. Het is nog niet ingericht, maar zie de foto’s voor een idee.
In de afgelopen maanden is er weer veel gebeurd. Ik heb een reis begeleid in Nepal en Ethiopië, druk bezig geweest met het opzetten van het agentschap in Uganda en tot slot ben ik nog een week in Uganda geweest om huisvesting te regelen. Al met al valt dit alles niet in een kort en bondig verhaal samen te vatten, waardoor ik me genoodzaakt zie om me te beperken tot werkelijk mijn allerlaatste ervaring als reisleider voor Sawadee Reizen; De terugvlucht…
Na een zware reis van een maand in Ethiopië te hebben afgesloten, reisde ik af naar het vertrouwde Uganda. Alles was meteen een stuk relaxter, tot ik aan de onderhandelingen met de landlord begon. Dit ging niet over 1 dag ijs, dus na er uit te zijn gekomen keek ik wel uit naar een zorgeloze periode, te beginnen met mijn terugvlucht naar Brussel. Ik vloog van Uganda naar Ethiopië om vanaf hier met 5 uur wachttijd door te vliegen naar Brussel. Nu was het op Addis Abeba airport al een bonte verzameling van moslims die onderweg waren naar Mekka om hun jaarlijkse uitje te vieren. Het meest genoot ik van de 5 vrome moslims die vol goedkeuring keken naar een slapende Zweedse blonde dame, waarbij haar witte slipje goed te zien was onder haar iets te korte rokje. Ik twijfelde nog even om haar te wekken en te waarschuwen, maar het oogcontact en de kleine glimlach van de moslims in kwestie was me van meer waarde. Wie heeft er nu een diep geheim die je samen mag delen met 5 moslims? De overige 4 uur wachten waren helaas toch wel vrij saai. Na het inchecken kwam ik terecht in een wachthal met een iets wat vreemde verzameling mensen die naast de moslims voornamelijk bestond uit blanke moeders en blanke stellen met een kind/ baby die overduidelijk biologisch niet van henzelf kon zijn. Met name het huidskleurverschil tussen “ouder(s) en kind versterkte dit gevoel. Al snel drong het tot mij en vele anderen door dat het hier een adoptievlucht betrof. Nu kun je voor adoptie zijn of juist tegen en alle tussenvarianten daarop overdenken, maar geloof me; Ik was op dat moment onwijs tegen. Ik was moe, kapot zelfs en zat te wachten op een relaxte terugvlucht. Een vlucht met moslims in vol ornaat gemengd met jankende en krijsende baby’s paste niet in dit plaatje. Waar de vrouwen met de net verworven moederstatus elkaar een begripvol knikje gaven en elkaar baby’s bewonderden, keken de overige reizigers elkaar angstig aan, wetend wat ons te wachten stond. In de wachthal begon de ellende al. Er waren 3 baby’s die aan het krijsen waren. Of het toevallig was of niet, maar alle 3 de baby’s hadden slechts een moeder. Die moeders waren allen vrij lelijk en helaas moest ik de conclusie trekken dat adoptie voor hen waarschijnlijk de enige mogelijkheid was. Nu waren ze Amerikaans en bijna alle Amerikaanse vrouwen zijn vrij lelijk, maar dit was echt heel erg. Ik denk als hun vrienden vragen of de baby op haar lijkt, ze een zucht van verlichting slaan na een negatieve reactie. Ik dacht zelfs even dat de baby’s huilden om de lelijkheid van hun moeders, maar dit heb ik tot dusver nog niet bevestigd gekregen.
We stapten in en een half uur later stegen we op. Nu moet je weten dat het trommelvlies van een baby vele malen gevoeliger is dan dat van een volwassen mens. Veel baby’s en peuters reageren heftig op een drukverschil, zoals je die kunt ervaren bij het opstijgen en landen van een vliegtuig. We hebben het geweten. Het vliegtuig had nog amper de banden van de baan en het koor begon. De baby’s waren overduidelijk in goede staat afgeleverd, want ze jankten en schreeuwen alsof het hun grootste passie was. De troost van een wit monster oftewel hun moeder had tevens een averechtse reactie. Helaas hadden de baby’s van tevoren niet gestemd, dus het concert was voor vele passagiers een teleurstelling. Ik was daar 1 van. De stewardessen van Ethiopian airlines (die er overigens wel erg fraai uitzien!) bedachten dat het opzetten van wat ethiopiesche muziek de babies enigszins zou kalmeren, maar een ieder die de zenuwachtige zeikmuziek uit Ethiopie kent, snap dat ook dit geen succes was. Resultaat: hysterische baby’s, hysterische muziek, zenuwachtige stewardessen, lelijke moeders die nu pas realiseerden wat het moederschap inhield, mekkerende moslims en ik….
Anyway: Ik ben terug en leef. Ik ben er nog een maand en ik weet zeker dat het me lukt om in deze periode bij te komen van deze vlucht.
Ik ben ook enorm blij met mijn nieuwe huis in Kampala, Uganda. Het contract is ondertekend en ik ben dus de trotse bewoner van een vrijstaand huis met 3 slaapkamers, een garage, een grote woonkamer, aparte keuken en eetkamer, 2 badkamers, een prachtige groene tuin, een grote mangoboom, 3 papaja bomen, 2 bananen bomen, 2 honden, 5 kippen en Rose; een hele lieve en trouwe schoonmaakster die 5 dagen per week woont en werkt op mijn compound. Er staat nog een apart huisje voor haar op de compound. Het is nog niet ingericht, maar zie de foto’s voor een idee.
-
15 December 2008 - 17:23
Marc:
Shit wim, had je toch niet al je meubels weg moeten geven!.
Maar ik denk dat jij het wel gewend bent om op de grond te slapen haha.
Ziet er goed uit.
Groeten Marc
-
15 December 2008 - 18:18
Paul:
prachtig huis. kom graag een keer bij je langs. Zal dan ook een mooie salade maken met mango, papaja, banaan, kip, hond (optioneel) en een glas rose. En ik neem een eigen stoel mee ;).
dikke zoen,
Paul -
15 December 2008 - 19:00
Bas:
Dat huis ziet er vet uit, maar die hond..., geef die maar aan mij! -
15 December 2008 - 20:39
Liduine:
Ik heb al een afspraak bij de bank: ik ga nu sparen!! Tot over drie jaar, kusje liduine -
15 December 2008 - 22:29
Mama:
tssss!!!!!! wat een huis ja! jammer dat ik je schone hulp niet kan zien!!En wat een rare mensen op reis hè, gelukkig dat jij er nog was, tenminste èèn normaal mens, toch????ik hoop je binnenkort te zien!! dikke kus Mama -
15 December 2008 - 22:53
Nichtje:
Ja hoor!!! Das nie normaal!!!!!!!!!!!!!!!!! Plek zat voor al je fans en duifjes uit Holland! Als wij lelijke blanke loeders nog mogen komen tenminste want je voorkeur is wel duidleijk.. Je bent wel hard hoor neef!
Maar ben blij voor je dat je moois gevonden hebt! Wat een super huis! Ik hoop dat k je nog ff zie ergens in december!!
Ik ben weer trots op wat je allemaal doet en voor elkaar krijgt!
Ik ga ondertussen weer sparen om ff terug te kunnen naar Zuid Afrika en daarna kom ik naar Uganda!!
Dikke kus Mirjam -
16 December 2008 - 07:52
Mir:
WOH!!!
Tis gewoon een villa, lijkt 't Gooi wel!
Hoop het ooit nog een keer in echt te zien!
Liefs Mir -
22 December 2008 - 15:20
Djoke Schijffelen:
Ha die Wim!
Wat fantastisch om te horen wat je allemaal doet en wauw wat een huis!!!
Lieve Wim, heel veel succes en ik hoop ooit een reisje via jou te kunnen boeken. En wie weet je ook nog eens te treffen, zou cool zijn!
Veel liefs,
Djoke Schijffelen -
23 December 2008 - 07:32
Mafabi:
Mooi huuske joeng! Schitterend Wim, ook hoe je alles voor elkaar hebt gekregen. Hoop nog ff een meet en greet samen met Wafula met je te kunnen doen voor de 20e.
Oja, voor mij staat MTA gewoon voor Macho Tours Agency natuurlijk.
Zelf de reisleider plannen in de koelkast gezet en bezig om surflessen te gaan geven in Senegal vanaf maart.
groetsies
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
